O MUZEUM MAZOWIECKIM W PŁOCKU
Muzeum w Płocku powstało w 1821.
Jest najstarszym muzeum publicznym w kraju.
Od 2004 r. siedzibą Muzeum Mazowieckie w Płocku jest kamienica mieszcząca się przy Tumskiej 8.
Pełny adres muzeum to 09-402 Płock, ul. Tumska 8.
W 2021 roku otwarto nowe skrzydło Muzeum Mazowieckiego. To kamienica przy ul. Kolegialnej 6.
W kamienicy przy ul. Tumskiej 8 zobaczycie kilka wystaw. To:
– „Secesja”
– „Bolesław Biegas”
– „X wieków Płocka”
W kamienicy przy ul. Kolegialnej 6 zobaczycie wystawy:
– „Sztuka dwudziestolecia międzywojennego – art déco”
– „Z Płocka i dla Płocka. Galeria płocczan XX wieku. Galeria Themersonów”
Aktualne informacje na temat wydarzeń odbywających się w Muzuem Mazowieckiem znaleźć można na stronie:
WIZYTA KROK PO KROKU NA WYSTAWIE „SZTUKA DWUDZIESTOLECIA MIĘDZWYWOJENNEGO – ART DÉCO”
Wstęp na wystawę jest bezpłatny.
GODZINY OTWARCIA WYSTAWY
W okresie letnim, czyli od 1 maja do 14 października:
W poniedziałek muzeum jest nieczynne.
Od wtorku do niedzieli muzeum otwarte jest od godziny 10.00 do 17.00
W okresie zimowym, czyli od 15 października do 30 kwietnia:
W poniedziałek muzeum jest nieczynne.
Od Wtorku do niedzieli muzeum otwarte jest od godziny 10.00 do 16.00
JAK DOTRZEĆ DO MUZUEM MAZOWIECKIEGO PRZY ULICY KOLEGILANEJ 6 ?
Możesz:
- przyjść pieszo, w tym celu zapoznaj się z drogą, którą masz do pokonania,
- przyjechać rowerem
- dojechać samochodem. Dojazd do budynku samochodem możliwy jest ulicą Kolegialną. Miejsca parkingowe znajdują się wzdłuż ulicy. Są one płatne, należy wykupić bilet w parkomacie.
- skorzystać z komunikacji miejskiej . Dojazd możliwy jest autobusami linii nr 19 i 22.
Jadąc od strony osiedla Winiary w kierunku osiedla Podolszyce należy wysiąść Przystanek o nazwie „Plac Obrońców Warszawy” i skierować się w stronę ulicy Tumskiej. Po ok. 10 metrach należy przejść przejście dla pieszych. Budynek muzeum znajduje się ok. 30 metrów za przejściem dla pieszych, po naszej lewej ręce.
Jadąc od strony osiedla Podolszyce w stronę osiedla Winiary należy wysiąść na przystanku o nazwie „Tumska” i skierować się w stronę ulicy Tumskiej. Po przejściu ok. 30 metrów należy skierować się w lewo. Przejść przejście dla pieszych, następnie pokonać 30 metrów, pokonać kolejne przejście dla pieszych i za nim skierować się w lewo. Budynek muzeum znajdą Państwo po pokonaniu ok. 10 metrów po prawej ręce.
WEJŚCIE
Wystawa „Sztuka dwudziestolecia międzywojennego – art déco” mieści się w nowym skrzydle Muzeum Mazowieckiego. To piękna trzykondygnacyjna kamienica przy ul. Kolegialnej 6.
- Po przekroczeniu drzwi wejściowych znajdziesz się w małym holu, w którym na prawo znajduje się recepcja i szatnia.
- Na wprost od drzwi są schody o dziesięciu stopniach prowadzące do długiego prostokątnego holu głównego.
- Recepcja jest obsługiwana przez pracownika muzeum. Pracownik udzieli Ci wszelkich informacji.
- Tu otrzymasz bezpłatny bilet na ekspozycję.
- Tu możesz pozostawić okrycie i otrzymać numerek do szatni.
- W szafce zamykanej na kluczyk pozostawić większą torbę lub bagaż. Szafkę trzeba zamknąć na kluczyć i zabrać go ze sobą.
- Pamiętaj, aby przy wyjściu odebrać bagaż!
- W holu znajduje się winda schodowa dla osób z niepełnosprawnością ruchową.
HOL GŁÓWNY:
W holu głównym znajdziesz :
– toalety
– około jedenastu metrów od schodów po prawej stronie są drzwi do WC.
Drzwi do poszczególnych toalet oznaczone są piktogramami. Tabliczki znajdują się przy klamce. W środku po prawej stronie znajdują się drzwi do toalety dla osób niepełnosprawnych z funkcją przewijaka. Metr dalej po prawej ścianie są drzwi do męskiej toalety. Toaleta damska znajduje się po lewej stronie od wejścia.
– W holu znajdziesz siedzenia. Jeżeli się zmęczysz, możesz na nich usiąść.
WYSTAWA PARTER
Wejście na parter wystawy znajduje się osiem metrów od szczytu schodów w holu głównym, po lewej stronie.
O WYSTAWIE
Witamy w Muzeum Mazowieckim w Płocku, na wystawie „Sztuka dwudziestolecia międzywojennego – art déco”.
Na wystawie pokazujemy meble, obrazy, rzeźby, przedmioty z metalu, szkła i ceramiki.
Zobaczyć tu można też stroje, biżuterię, banknoty, plakaty.
Wszystkie te przedmioty powstały w okresie międzywojennym, czyli w czasie między pierwszą a drugą wojną światową, mniej więcej sto lat temu.
W tym czasie wiele przedmiotów było w stylu art déco.
Słowa „art déco” pochodzą z języka francuskiego i oznaczają sztukę dekoracyjną. Rzeczy w stylu art déco są zazwyczaj proste i nie mają wielu ozdób. Ważne jest do czego służą, a nie tylko, jak wyglądają.
Wystawę w muzeum można oglądać na parterze i pierwszym piętrze. Piętra podzielone są na sale. Każda z sal ma ciemne ściany i jasne światła. Tak wyglądały modne pomieszczenia w stylu art déco.
W każdej z sal spotkać można ubranych w granatowe garnitury pracowników muzeum. Nasi pracownicy chętnie służą oni pomocą w każdej sprawie. Np. odpowiedzą na Wasze pytania, wskażą drogę do wyjścia czy toalety.
Pracownicy muzeum dbają, by na wystawie zachowywać się odpowiednio. W muzeum nie wolno biegać i dotykać rzeczy, które w nim pokazujemy.
WYSTAWA PARTER
Ulice miasta nocą
Wchodzimy do środka. Znajdujemy się w dużej sali.
Na środku na podeście stoi czerwony samochód z 1926 roku. Jest to kabriolet.
Kabriolet to samochód z odkrywanym dachem. W tamtych latach samochód był nowością. Ludzie uwielbiali samochody. Uważali samochody za cud techniki.
Czerwonym kabrioletem mogły jeździć kobiety. W tamtych czasach kobiety miały większą wolność niż w XIX wieku. Dawniej kobiety musiały zajmować się domem. W XX wieku mogły też:
- pracować ,
- studiować,
- albo kierować samochodami.
Sztuka około 1910 roku
Po prawej stronie stoi komplet białych mebli. Po lewej stronie stoi bufet z dekoracją roślinną.
Na wprost widać duży kolorowy obraz. Namalował go polski malarz Edward Okuń.
Na wprost po prawej i po lewej stronie są różne przedmioty. Przedmioty stoją na półkach na różnych wysokościach. Przedmioty zaprojektowane zostały przez artystów.
Projektowanie to wymyślanie kształtów i kolorów.
U sufitu zawieszony jest żyrandol. Kształty żyrandola przypominają płatki śniegu. Żyrandol zaprojektował Stanisław Wyspiański.
Stanisław Wyspiański to wybitny polski artysta.
Kino Odeon
Wychodzimy z sali i kierujemy się do drugiej małej salki.
Przed wejściem do salki, u góry widać neon z napisem ODEON.
Neon to oświetlony napis.
Odeon to nazwa kina.
Sto lat temu neony były nowością. Można je było spotkać na budynkach w dużych miastach.
Ta mała sala to kino. W sali widzimy stare fotele oraz ekran. Na ekranie wyświetlany jest stary film. Film jest czarno – biały. Takie były wtedy filmy.
Film ma tytuł „Pietro wyżej”.
W filmie występuje sławny aktor Eugeniusz Bodo.
W tamtych czasach filmy i kina były nowością. Kina dla tamtych ludzi były czymś magicznym.
Korytarz
Wychodzimy z kina Odeon. Kierujemy się w lewo do wąskiego korytarza.
Po prawej stronie na ścianie za szkłem są rysunki budynków oraz napisy.
Rysunki budynków pokazują, jakie domy budowano w miastach.
Budynki miały być nowoczesne. Polska chciała być nowoczesnym krajem. W nowoczesnym mieście stały wieżowce. Wieżowce budowano z nowych materiałów.
Nowym materiałem do budowy domów było na przykład szkło i stal.
Nowoczesne budynki mogły nie być ozdabiane.
Niektóre budynki miały zaokrąglone ściany.
Niektóre były bardzo duże. Duże i piękne budynki służyły polskim władzom. Tu mieściły się urzędy państwowe.
Ludzie, którzy wymyślają kształty budynków to architekci.
Dusza domu – z Niemiec i Francji
Skręcamy korytarzem w lewo.
Ciemny korytarz prowadzi do jasnych sal o białych ścianach.
W kolejnych salach zobaczymy, jak dawniej wyglądały pokoje w domach, w różnych krajach.
Wchodzimy do pierwszej sali. Po prawej stoją meble do jadalni.
Jadalnia to pokój, w którym jada się obiady i kolacje.
Meble w jadali są z kraju o nazwie Niemcy.
Mają metalowe nóżki. Metalowe części mebli świadczyły o nowoczesności.
Po lewej stronie stoją meble do sypialni.
Sypialnia to pokój, w którym się śpi.
Te meble pochodzą z Francji. Są to łóżko, szafa i dwie szafki nocne.
Meble są ciężkie. Meble wykonane zostały z drewna orzechowego.
W szafce nocnej po prawej stronie widać metalowe podpórki z metalu. Podpórki są w kształcie antylop.
Antylopy są zwierzętami egzotycznymi.
Pod sufitem wisi żyrandol. Ozdobą żyrandola są rajskie ptaki.
Rajskie ptaki są zwierzętami egzotycznymi.
Artyści wymyślali kształty przedmiotów.
Artyści dodawali ozdoby egzotyczne.
Na ścianach wiszą dwa obrazy. Obraz po lewej stronie przedstawia widok z Azji. Obraz po prawej stronie przedstawia czarnoskórego mężczyznę.
W pokoju stoją też przedmioty z metalu, ceramiki i szkła. Przedmioty pochodzą z Niemiec, Francji i Polski. Na ścianie wisi pejzaż. Autorem pejzażu jest artysta Rafał Malczewski.
Dusza domów – Niemcy
Kolejna sala to pokój z meblami z Niemiec.
Po lewej stronie stoją meble wykonane z metalowych rurek: dwa krzesła, stolik i kwietnik. Meble rurkowe dziwiły ludzi.
Takie meble wymyślili artyści z Niemiec. Uczyli się w słynnej szkole. Ta szkoła nazywała się Bauhaus.
Artyści ci stali się bardzo znani, bo mieli bardzo ciekawe pomysły.
Meble po prawej stronie są z drewna.
Te meble były przeznaczone do pokoju dla kawalera.
Kawaler to mężczyzna nieżonaty, mieszkający sam.
Szafy mają bardzo ciekawe metalowe uchwyty. Kształt uchwytów jest półkolisty.
Do kompletu należy tapczan. Tapczan to nowy mebel domowy w tamtym czasie.
Na ścianie w tym pokoju wisi kopia obrazu Tamary Łempickiej pod tytułem Adam i Ewa. Tamara Łempicka to najsłynniejsza malarka polska.
Dusza domów – Polska
Kolejny pokój to pokój polski.
W pokoju polskim stoją meble do jadalni.
Wymyślił je Julian Pietrzyk.
Julian Pietrzyk był projektantem mebli.
Komplet składa się ze stołu, krzeseł, foteli, witryny i bufetu.
Stół stoi na kilimie. Kilim to tkanina podobna do dywanu.
Wykonana została inaczej niż dywan.
Jest też cieńsza od dywanu.
Kilimy były bardzo modne w latach 20. I 30. XX wieku. Często wieszano je na ścianach jako dekorację.
Na stole stoi komplet śniadaniowy. To talerze, filiżanki, dzbanek.
Podawano na nim śniadanie.
Dusza domów – Polska. Część druga.
Jest to sypialnia.
Komplet mebli do sypialni wymyślił Julian Pietrzyk.
O Julianie Pietrzyku była mowa w pierwszym pokoju polskim. Projektował on bardzo ładne meble.
Projektował to znaczy wymyślał. Jego meble są bardzo cenne dla sztuki art deco.
Meble do sypialni mają niezwykłe kształty. Szafy i szafki nocne podobne są do klocków. Nogi mebli są z wygiętej listwy. Wygięcie jest w kształcie łuku.
Na środku sypialni stoi bardzo duże łóżko. Łóżko może przypominać duże sanie.
Po lewej stronie stoi stolik do szycia. Nogi stolika mogą przypominać nogi pająka.
Po prawej stronie pokoju stoi duża szafa.
Obok szafy stoi toaletka. Na toaletce znajdują się przedmioty ze szkła i ceramiki. Służą one do poprawiania urody.
W sypialni widzimy rzeźby przedstawiające zwierzęta. Czaplę i wielbłądka wyrzeźbiła Magdalena Gross. To polska artystka.
Rzeźbę przedstawiającą charty wyrzeźbił francuski artysta Irene Rochard.
Wychodzimy z sypialni i idziemy dalej. Wchodzimy do gabinetu prezesa banku.
Gabinet prezesa banku
Za sypialnią jest pokój z biurkiem.
Tak mógł wyglądać gabinet prezesa banku.
Bank to miejsce, gdzie ludzie trzymają swoje pieniądze.
Prezes to ktoś, kto kieruje np. bankiem.
Na biurku widać różne przedmioty. Przedmiotem na biurku jest samochód. Wykonany on został z metalu. Ten samochód służył jako pojemnik dla palacza papierosów.
Pod klapą samochodu jest miejsce na papierosy.
Ludzie tamtych czasów bardzo lubili kształty samochodów. Kształty samochodów przypominały im o szybkości.
W głębi gabinetu stoi drewniana szafa ze szkłem. Na drewnianej szafie u góry stoi figurka przedstawiająca Józefa Piłsudskiego.
100 lat temu Józef Piłsudski był bardzo ważną osobą w Polsce. Decydował o najważniejszych rzeczach w kraju. Nazywało się go Naczelnikiem.
Niedaleko stoi metalowa szafa ze skrytkami na pieniądze. Skrytki są to wysuwane szuflady. Szuflady zawierają banknoty i monety . Można je samodzielnie wysunąć.
Banknoty to papierowe pieniądze.
Monety to pieniądze metalowe.
Wszystkie mają po 100 lat.
Wtedy w Polsce wprowadzono nową walutę.
Waluta to znaczy pieniądze.
Nowa waluta nazywała się złoty polski.
Dom mody
Wychodzimy z gabinetu i widzimy czerwony kabriolet. Czerwony kabriolet to samochód. O samochodzie mówiliśmy na początku zwiedzania.
Za samochodem widzimy długą gablotę z ubiorami. Gabloty to oszklone szafy.
W gablotach pokazane zostały suknie wieczorowe i garnitur męski.
W gablotach są też inne przedmioty. To puderniczki, torebki, szminki. Są to przedmioty dla eleganckich kobiet lat. 20 i 30. XX wieku.
Suknie wieczorowe w gablotach mówią nam o modzie.
Suknie są krótsze – za kolano i długie – do kostki.
Wszystkie są piękne. Niektóre są ozdobione koralikami i błyskotkami.
Jedna suknia jest wykonana z białej koronki.
Suknia wykonana z białej koronki to suknia ślubna.
Inna suknia jest z jedwabnego materiału ze złotą nitką.
Ten materiał nazywa się lama złocona.
Dwie krótsze suknie są wykonane z czarnego materiału.
Są to suknie w kształcie koszulki. Taka była moda.
Dalej w gablocie są inne przedmioty kobiece: torebki, buty, kapelusze i inne dodatki do ubioru.
W gablocie znajduje się też komplet toaletowy ze szkła.
W gablocie znajdują się też małe buteleczki i i inne przedmioty ozdobne.
Na samym końcu jest kącik z bielizną.
Bielizna w tamtym czasie nie musiała być biała. Bielizna mogła mieć inne jasne kolory. Kobiety tamtych czasów już nie noszą gorsetów.
Gorsety były to bardzo sztywne i szerokie staniki.
Gorsety wyszczuplały talie. Gorsety nosiły kobiety w XIX wieku.
Talia to okolice brzucha.
Idziemy dalej wzdłuż korytarza. Po prawej stronie mamy ścianę. Po lewej stronie korytarza znajdują się różne przedmioty kobiecie.
Najwięcej jest torebek, butów oraz nakryć głowy. Wszystkie przedmioty są bardzo modne.
Torebki były wykonywane ze skóry albo tkaniny albo sztucznych tworzyw. Ludzie używali sztucznych tworzyw.
Sztuczne tworzywa oznaczają, że wytwarzane były przez człowieka.
Ludzie nauczyli się je wytwarzać.
Sztuczne tworzywa były nowoczesne. Sztuczne tworzywo to inaczej plastik.
Ostatnie w gablocie są puderniczki, lusterka, szminki. Są też długie szpilki z kolorowymi ozdobami. Szpilki wpinano do kapeluszy i bluzek.
Jubiler
Za gablotami ze strojami są gabloty z biżuterią.
Biżuteria to ozdoby, które można nakładać na palce, wpinać do uszu, przypinać do ubrania.
Biżuterię kupuje się w sklepie jubilera.
W muzeum w gablotach z biżuterią są broszki, szpile do kapeluszy, wisiorki, paski do butów, klamry do pasków.
Najcenniejsze są przedmioty w małej gablotce w głębi. Gablotka znajduje się między dwoma większymi gablotami z biżuterią.
U góry w małej gablotce znajduje się złota puderniczka ozdobiona drogimi kamieniami.
Te drogie kamienie to szafiry.
Puderniczka wykonana została przez firmę Tiffany & Company.
Na dole znajdują się kolczyki wykonane z czerwonego kamienia i pereł.
Ten czerwony kamień to koral.
Kolczyki są w pudełku bardzo znanego projektanta.
Ten artysta to Louis Cartier.
Piętro Pierwsze
Po zwiedzeniu ekspozycji na parterze , wyjdź tymi samymi drzwiami do holu głównego i skieruj się w prawo.
W korytarzyku po prawej stronie znajdują się drzwi do winy.
Możesz pójść schodami lub pojechać windą.
Jeśli winda wybiorę piętro 1
Windą trzeba wjechać na pierwsze piętro, po wyjściu z windy należy skierować się w lewo. Opuścimy w ten sposób mały korytarzyk i wejdziemy do holu na piętrze,
Tam należy skręcić w lewo i przejść cztery i pół metra wzdłuż ściany.
Tam znajduje się wejście na wystawę na pierwszym piętrze.
Tu również pomocą służą pracownicy muzeum.
Pierwsze piętro – kilimy
Na ścianach po jego prawej stronie są szklane gabloty, a w nich kilimy.
Kilimy to duże tkaniny, którymi można ozdabiać ściany.
Sto lat temu były one bardzo popularne i można było je zobaczyć w wielu domach.
Polskie kilimy były bardzo piękne i słynne na całym świecie.
Najczęściej były na nich rośliny albo geometryczne wzory. Kilimy mają bardzo piękne kolory.
Pokój Edmunda Brzozowskiego
Po lewej stronie korytarza, na podeście, zobaczyć można komplet mebli – biurko, tapczan, biblioteczkę, stolik, fotele, fortepian.
To meble z mieszkania Edmunda Brzozowskiego, inżyniera z Katowic.
Inżynier to osoba zajmująca się budową maszyn i urządzeń. Edmund Brzozowski pracował w kopalni i budował maszyny pracujące pod ziemią.
Edmund Brzozowski sam wymyślił, jak mają wyglądać meble w jego mieszkaniu i narysował je. Na podstawie tych rysunków meble wyprodukowały dla niego fabryki mebli.
W pokoju, który wymyślił Edmund Brzozowski, można było robić dużo rzeczy. Pracować przy biurku, odpoczywać na tapczanie, pić kawę przy stoliku.
Na ścianach pokoju wiszą kolorowe obrazy.
Dwa z nich namalowała słynna malarka Zofia Stryjeńska.
Na jednym zobaczyć można kobietę i mężczyznę w łodzi, na drugim kobietę i mężczyznę, którzy rozmawiają przy drzewie.
Jadalnia Edmunda Brzozowskiego
Jadalnia to pokój ze stołem i krzesłami, przy których jada się posiłki, obiady i kolacje.
Meble z tej jadali także były w mieszkaniu Edmunda Brzozowskiego.
Nogi od stołu są podobne do urządzeń, jakie można spotkać na statkach. Sto lat temu statki, okręty były bardzo modne.
Na stole stoi serwis obiadowy.
Serwis obiadowy to naczynia, na których podaje się obiad. Są to talerze płaskie i głębokie, waza na zupę, półmiski na dania.
Ten serwis nazywa się „Bałtyk”. Wyprodukowała go słynna polska fabryka porcelany w miejscowości o nazwie Ćmielów.
Porcelana to rodzaj tworzywa, z którego robi się naczynia. Jest bardzo cenna i delikatna.
Sypialnia
Sypialnia to pokój z łóżkiem, szafą, stolikami przy łóżku, czasem jest w nim lustro. Pokój służy do spania.
W tej sypialni zobaczycie meble, które zaprojektował Julian Pietrzyk.
Zaprojektować to znaczy wymyślić i narysować.
Meble są proste. Ich największa ozdoba to fornir w dwóch kolorach.
Fornir to cienka warstwa drewna, którą widać na powierzchni mebli.
Kuchnia
Obok jadalni znajdziemy małą salę z podłogą w czarno-białą kratkę.
To dawna kuchnia.
Na podłodze stoi stara kuchenka, na której można było gotować posiłki.
W takiej kuchni palono węglem.
Kuchenka pochodzi z Belgii i ma bardzo ciekawe ozdoby.
Obok w gablotach są sprzęty używane w kuchni sto lat temu.
To łyżki, pojemniki, miski, pojemnik na lód.
W kuchniach sto lat temu bogaci ludzie mieli już zlewy i krany, z których leciała woda.
Niektórzy mieli także lodówki.
Szkło
Dochodzimy do końca naszego korytarza i skręcamy w prawo, a potem jeszcze raz w prawo.
Przed nami znajduje się duża sala ze szklanymi gablotami na podłodze.
W gablotach pokazujemy wazony, talerze, misy, popielniczki.
Wszystkie te przedmioty mają różne kolory, kształty i ozdoby.
Pochodzą z różnych krajów. Zaprojektowali je znani artyści.
W gablotach są także szklane rzeczy z Polski. Wyprodukowały je słynne polskie huty, np. Niemen.
Huta to miejsce, gdzie wytwarza się szkło.
Pamiętajmy, że sto lat temu szklane rzeczy stały się bardzo popularne, a ludzi nauczyli się wytwarzać je mechanicznie, to znaczy za pomocą maszyn, w najróżniejszych kolorach i kształtach.
Metal
Gdy miniecie salę ze szkłem, skręćcie w prawo.
Tam znajdziecie małą salę z gablotami, a w nich naczynia z metalu. Są to dzbanki, filiżanki, misy, cukiernice, popielniczki, pojemniki na owoce, świeczniki, wazoniki.
Metal był bardzo popularnym tworzywem w okresie międzywojennym.
W tym czasie ludzie lubili wszystko, co było związane z przemysłem, samochodami, okrętami. Dlatego lubili też rzeczy zrobione z metalu.
Część z metalowych rzeczy pochodzi z zagranicy, część to produkty znanych polskich firm produkujących rzeczy z metalu, np. z fabryki Norblin czy fabryki Jana Łopieńskiego.
Sala tożsamości
Obok sali z metalem znajdziecie średniej wielkości pokój z podświetlonym otworem się w suficie.
To sala, którą muzeum urządziło na pamiątkę wystawy w Paryżu w roku 1925.
Paryż to stolica kraju o nazwie Francja.
Sto lat temu była tam wystawa dzieł sztuki i sprzętów sztuki z całego świata. Rzeczy z Polski bardzo się wtedy spodobały. Pokazywano je w specjalnie zbudowanym małym budynku z wieżą. Otwór w suficie ma przypominać wnętrze wieży z budynku z Paryża.
Rzeczy z Polski podobały się w Paryżu, bo były radosne i kolorowe – jak dzieła sztuki i sprzęty, które tworzyli w Polsce artyści ludowi.
Artyści ludowi to tacy, którzy związani się z wsią.
Takie radosne i kolorowe dzieła sztuki można oglądać w naszej sali. To np. pocztówki i talerze z rysunkami Zofii Srtyjeńskiej.
Zofia Stryjeńska była słynną malarką, która lubiła styl ludowy.
W sali są także metalowe półmiski, cukiernica, sztućce, które zaprojektowała inna polska artystka Julia Keijlowa.
One także bardzo spodobały się na wystawie w Paryżu.
Ludzie docenili to, że są bardzo proste, pozbawione ozdób, a mimo to piękne.
Ceramika
Kiedy wyjdziecie z Sali tożsamości i skierujecie się w prawo, zobaczycie salę z gablotami po obu jej stronach. W gablotach są rzeczy z porcelany, dzbanki, filiżanki, talerze, misy i figurki.
Porcelana to delikatne i cenne tworzywo.
Rzeczy z porcelany w muzeum mają ok. 100 lat. Wyprodukowały je słynne fabryki porcelany z zagranicy, np. Roshental, i z Polski np. fabryki w Ćmielowie czy Pacykowie.
Malarstwo
Z sali porcelany kierujemy się w prawo.
Jesteśmy w ostatniej Sali naszej wystawy – sali z obrazami.
Wszystkie powieszone tu obrazy powstały w okresie dwudziestolecia międzywojennego, namalowali je słynni malarze, np. Witkacy albo Leon Chwistek.
Najcenniejszy obraz wisi po Waszek prawej ręce. Jest na nim rzeźba przedstawiająca tył ludzkiej sylwetki, książka, czerwona zasłona i mandolina.
Mandolina to rodzaj gitary.
Obraz nazywa się „Martwa natura”. Namalowała go słynna malarka Tamara Łempicka.
Tamara Łempicka pochodziła z Polski. Jej obrazy są bardzo cenne i słynne na całym świecie.
Obraz „Martwa natura” to jedna z najważniejszych rzeczy na wystawie w muzeum.
Pamiętaj!
Przed opuszczeniem Muzuem odbierz wszystkie swoje rzeczy z szafki lub z wieszaków!
W celu odebrania rzeczy z szafki:
- Przygotuj kluczyk.
- Otwórz szafkę z numerem, który jest napisany na kluczyku.
- Zabierz swoje rzeczy.
- Zamknij szafkę i pozostaw kluczyk w drzwiach. Zakończyłeś zwiedzanie.
Zapraszamy ponownie!
Kontakt do koordynatorki dostępności: Milena Kolibczyńska
Adres e-mail: m.kolibczynska@muzeumplock.eu
Numer telefonu: +48 507 094 605
